درون ظلمتی می جو صفاتش


که باشد نور و ظلمت محو ذاتش

در آن ظلمت رسی در آب حیوان


نه در هر ظلمتست آب حیاتش

بسی دل ها رسد آن جا چو برقی


ولی مشکل بود آن جا ثباتش

خنک آن بیدق فرخ رخی را


که هر دم می رساند شه به ماتش

بسی دل ها چو شکر شد شکسته


نگشته صاف و نابسته نباتش

بپوشیده ز خود تشریف فقرش


هم از یاقوت خود داده زکاتش

اگر رویش به قبله می نبینی


درون کعبه شد جای صلاتش

شب قدرست او دریاب او را


امان یابی چو برخوانی براتش

ز هجران خداوند شمس تبریز


شده نالان حیاتش از مماتش